قرارداد کار موقت | منظور از قرارداد کار موقت چیست؟

یکی از ارکان مهم شروع به فعالیت های کاری، این است که در خصوص قراردادی که لازم است برای کار مورد نظر بسته شود، تسلط کافی وجود داشته باشد. از همین رو، این مسئله از حساسیت بالایی برای افراد جویای کار برخوردار است.

زمانیکه بنا بر این است که شما برای یک قرارداد کاری پای مذاکره بنشینید نیاز است که در خصوص مواد مذکور در آن قرارداد اطلاعاتی حداقلی را داشته باشید.

آَگاهی یا چگونگی تنظیم قرارداد می تواند مزایای بسیاری داشته باشد. آگاهی از اصول قرارداد کار بخصوص در چارچوب قرارداد های کارگر و کارفرما می تواند به نفع کارگر باشد.

در این بخش مطالبی در خصوص اصول قرارداد کار موقت ارائه خواهد شد.

قرارداد کار موقت چیست؟

جهت ارائه تعریف دقیق تر در خصوص قرارداد کار موقت، لازم است ابتدا قرارداد کار موقت را تعریف نماییم. طبق تعریف ماده ۷ قانون کار، قرارداد کار عبارت است از قرارداد کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر در قبال دریافت حق‌السعی، کاری را برای مدت موقت یا مدت غیر موقت برای کارفرما انجام می‌ دهد.

قرارداد کار ممکن است دائم یا موقت باشد. اما علی الاصول، قرارداد های کار امروزی به صورت موقت منعقد می شود.

از همین رو، قراردادی که در آن خاتمه مدت قرارداد در آن ذکر شود و پس از انقضای مدت قرارداد، کار خاتمه می یابد.

با توجه به اینکه برخی از کارها به صورت فصلی است، این قرارداد برای افرادی که اصطلاحا کارگر فصلی هستند، باید قرارداد موقت داشته باشند.

لازم به ذکر است، پس از خاتمه همکاری کارگر و کارفرما، در صورتی که هر دو طرف قرارداد تمایل به ادامه همکاری داشته باشند، می توانند این قرارداد را مجدد تکرار کنند و تاریخ قرارداد را به روز رسانی کنند.

علت تمایل کارفرمایان به قرارداد موقت

امروزه کمتر شاهد قرارداد های دایمی، در قرارداد های کاری بین کارگر کارفرما هستیم. این امر از علل مختلفی نشات می گیرد.

زمانی که کارفرما قرارداد دایم امضا می کند اگر به هر دلیلی نخواهد با کارگر قرارداد خود را ادامه دهد و یا از عملکرد کارگر راضی نباشد، فرایند پیچیده ای را برای اخراج وی باید طی نماید.

همچنین برای قطع همکاری و فسخ قرارداد باید ادله محکمی را ارائه نماید. از همین رو، بیشتر کارفرمایان گرایش به قرارداد موقت دارند.

در واقع این نوع قرارداد برای کارفرما مهلتی را ایجاد می کند که بتواند با نحوه و کیفیت کاری کارگر آَشنا شود و اگر با سبک کاری و اخلاق وی سازگاری یافت، می تواند قرارداد خود را تمدید نماید.

چه مواردی در قرارداد باید ذکر شود؟

وجود برخی از موارد در قرارداد کار الزامی است.

در این خصوص ماده ۱۰ قانون کار اشعار دارد:

قرارداد کار علاوه بر مشخصات دقیق طرفین، باید حاوی موارد ذیل باشد:

الف) نوع کار یا حرفه یا وظیفه اي که کارگر باید به آن اشتغال یابد: به طور دقیق باید عنوان شغلی در قرارداد ذکر شود زیرا در این صورت شرح وظایف نیز معین خواهد شد.

ب ) حقوق یا مزد مبنا و لواحق آن: لازم است همه ی حقوق و مزایایی که مد نظر و بر اساس توافق طرفین است ذکر شود. زیرا در صورت بروز مشکل، ذکر دقیق مبلغ قرارداد کمک می کند تا شرایط از پیچیدگی خارج شود.

ج ) ساعات کار، تعطیلات و مرخصی ها: بسیاری از مشکلات و تخلقات در کاربه دلیل ابهام نویسی ساعت کار در قرارداد است. لذا برای پیشگیری از هرگونه شکایت از طرف کارگر یا کارفرما باید ساعت کار کا میزان مرخصی ها (مرخصی استحقاقی) و تعطیلات در قرارداد ذکر شود.

د) محل انجام کار: در هر محلی که قرار است شروع بکار کنید باید در قرارداد ذکر شود. این امر به نفع کارگر است. برای ذکر دقیق محل کار شهر و جایی که شما برای فعالیت کاری خود در آنجا مستقر هستید، الزامی است.

ه ) تاریخ انعقاد قرارداد:

و) مدت قرارداد، چنانچه کار برای مدت معین باشد: در صورتی که توافق طرفین مبنی بر این است که قرارداد کار به صورت موقت باشد، بنابراین لازم است که در قرارداد تاریخ شروع و پایان کار تعیین شد. این امر برای بیمه ی کارگر نیز بسیار کارآمد است زیرا باعث پیشگیری از هرگونه سرپیچی از رد کرد بیمه توسط کارفرما می شود.

ز) موارد دیگری که عرف و عادت شغل یا محل، ایجاب نماید: این مورد توافقی بین کارگر و کارفرما است که در برخی مشاغل خاص وجود دارد و باید در قرارداد ذکر شود.

نکته: در مواردی که قرارداد کار کتبی باشد قرارداد در چهار نسخه تنظیم می گردد که یک نسخه از آن به اداره کار محل و یک نسخه نزد کارگر و یک نسخه نزد کارفرما و نسخه دیگر در اختیار شورای اسلامی کار و در کارگاه هاي فاقد شورا در اختیار نماینده کارگر قرار می گیرد.

مزایای پایان کار

پس از اینکه قرارداد کار پایان می یابد، صرف نظر از اینکه نوع قرارداد چیست، مزایایی به کارگر تعلق می گیرد که باید هریک از کارگرانی که شروع به کار می کنند از این قانون آگاه باشند.

ماده ۲۴ قانون کار در این خصوص مقرر می دارد:

درصورت خاتمه قرارداد کار، کار معین یا مدت موقت، کارفرما مکلف است به کارگری که مطابق قرارداد، یکسال یا بیشتر، به کار اشتغال داشته است برای هر سال سابقه، اعم از متوالی یا متناوب بر اساس آخرین حقوق مبلغی معادل یکماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار به وي پرداخت نماید.

نکته: هرگاه قرارداد کار برای مدت موقت و یا براي انجام کار معین، منعقد شده باشد هیچ یک از طرفین به تنهائی حق فسخ آنرا ندارد.

همچنین رسیدگی به اختلافات ناشی از نوع این قراردادها در صلاحیت هیات هاي تشخیص و حل اختلاف است.

نمونه قرارداد موقت

نتیجه گیری

با توجه به اینکه برخی از کارها به صورت فصلی است، این قرارداد برای افرادی که اصطلاحا کارگر فصلی هستند، باید قرارداد موقت داشته باشند.

لازم به ذکر است، پس از خاتمه همکاری کارگر و کارفرما، در صورتی که هر دو طرف قرارداد تمایل به ادامه همکاری داشته باشند، می توانند این قرارداد را مجدد تکرار کنند و تاریخ قرارداد را به روز رسانی کنند.

در واقع این نوع قرارداد برای کارفرما مهلتی را ایجاد می کند که بتواند با نحوه و کیفیت کاری کارگر آَشنا شود و اگر با سبک کاری و اخلاق وی سازگاری یافت، می تواند قرارداد خود را تمدید نماید.

قرارداد کار به یکی از طرق زیر خاتمه می یابد:

فوت کارگر، بازنشستگی کارگر، از کارافتادگی کلی کارگر، انقضاء مدت در قرارداد هاي کار با مدت موقت و عدم تجدید صریح یا ضمنی آن، پایان کار در قراردادهای که مربوط به کار معین است، استعفاي کارگر.

لازم به ذکر است در قرار داد موقت یکی از ارکان اصلی آن مدت قرارداد است.

لذا حتما باید در تعیین مدت دقت لازم از طرف کارگر و کارفرما لحاظ شود.

سوالات متداول