برای ایجاد هر عقد و یا معامله نیازمند دو دسته از شروط می باشیم. دسته اول شروطی هستند که برای تمامی عقود لازم اند و بدون وجود آنها عقد تشکیل نمی گردد که به آنها شرایط عمومی صحت معاملات گفته می شود. و دسته دوم از شروط، شرایط اختصاصی تشکیل هر عقد است که این شرایط در عقود مختلف متفاوت می باشد.بر اساس ماده ۱۹۰ قانون مدنی شروط عمومی یا شروع اساسی معاملات از این قرار است:
- قصد طرفین و رضای آنها
- اهلیت طرفین
- موضوع معین که مورد معامله باشد
- مشروعیت جهت معامله
فقدان اکثر شرایط مزبور سبب بطلان عقد است و فقدان بعضی از آنها از را باطل نمی گرداند بلکه صرفاً عدم نفوذ معامله را به دنبال دارد. برای مثال در صورتی که در معامله، قصد وجود نداشته باشد آن معامله باطل است و اگر در معامله، طرفین یا یکی از آنها فاقد اهلیت و یا رضا باشد آن معامله غیر نافذ می باشد غیر نافذ آن معامله ای است که در آن طرفین یا یکی از آنها برای مثال رضایت برای انعقاد معامله را ندارند و صحیح شدن معامله نیازمند این است که کسی که رضایت نداشته است رضایت خود را اعلام کند و در اصطلاح معامله را تنفیذ نماید بنابراین مشخص گردید که قصد و رضا با یکدیگر متفاوت هستند و گاهی این دو با هم اشتباه می شوند در حالی که این دو با یکدیگر تفاوت دارند و آثار آنها نیز با یکدیگر متفاوت است. در این نوشتار قصد داریم در خصوص ایجاب و قبول، اطلاعاتی را در اختیار شما قرار دهیم که به این منظور نیازمند شناخت قصد و رضا هستیم و باید تفاوت های آن ها را با یکدیگر مورد شناسایی قرار دهیم و سپسبه توضیح مباحث مربوط به ایجاب بپردازیم.
منظور از داشتن قصد در عقود مختلف چه می باشد وچه تفاوتی با رضا دارد؟
برای شناختن عنصر قصد در ابتدا باید مراحل مختلف روانی را که شخص معامله کننده تا تشکیل معامله طی می نماید مورد بررسی قرار دهیم. منظور از مراحل مختلف روانی مراحلی است که شخص برای انعقاد یک معامله طی می نماید تا آن معامله تشکیل گردد.
- مرحله خطور یا تصور: در این مرحله ابتدا شخص ابتدا تصویر آن معامله در ذهن شخص نقش می بندد. تصوری که در ذهن فرد نقش می بندد به صورت غیر ارادی و قهری صورت می‌گیرد و او در این مرحله اراده و اختیاری ندارد.
- مرحله سنجش: شاخص به سنجش تصویری که در ذهن خود نقش بسته است می‌پردازد و سود و زیان آن را مورد بررسی قرار می دهد همانطور که ملاحظه می گردد این مرحله به صورت ارادی و اختیاری است.
- مرحله تصمیم: پس از اینکه شخص سود و زیان را مورد بررسی قرار داد و سنجی در صورتی که انعقاد آن معامله به مصلحت وی باشد در مرحله سوم تصمیم بر انعقاد آن خواهد گرفت این مرحله در حقیقت همان مرحله رضا یا رضایت می باشد که یکی از عناصر صحت معاملات است. توجه نمایید که در این مرحله هنوز معامله منعقد نگردیده است و صرفاً شخص تصمیم بر انعقاد معامله را دارد.
- مرحله اجرای تصمیم: پس از اینکه شخص تصمیم بر انعقاد معامله گرفت، در مرحله چهارم تصمیم خود را عملی می کند. مثلاً اگر او می‌خواهد خانه خود را بفروشد و سه مرحله بالا را پشت سر گذاشته است در این مرحله اقدامات مقدماتی را انجام می دهد مثلاً به آژانس معاملات ملکی مراجعه می‌کند و پس از پیدا شدن خریدار با او درباره قیمت و شرایط معامله، مذاکره می‌کند و سپس خانه را به وی به صورت رسمی منتقل می کند. لازم به ذکر است که قبل از این انتقال هنوز معامله ای منعقد نگردیده است و عقدی تشکیل نشده است که طرفین تصمیم خود را اجرا می‌کنند یعنی یک ماهیتی را در عالم حقوق به وجود می‌آورند. توجه نمایید که در این مرحله نیازمند قصد انشا هستیم یعنی قصدی که شخص به سبب آن ماهیت حقوقی را ایجاد می نماید بنابراین قصدی که در بند اول ماده ۱۹۰ به عنوان یکی از شرایط اساسی صحت معاملات نام بردیم دراین مرحله بروز می‌کند و به معنی اراده ایجاد ماهیت حقوقی می باشد درحالیکه رضا قبلاً حاصل می شود و مربوط به مرحله قبل است یعنی مرحله تصمیم. بنابراین رضا مربوط به مرحله تصمیم است ولی قصد مربوط به مرحله اجرای تصمیم.
بنابراین بر اساس آنچه تاکنون ذکر نمودیم هر یک از طرفین معامله نیازمند قصد انشا می باشند یعنی قصد به وجود آوردن یک ماهیت حقوقی به نام عقد. برای مثال در عقد بیع که همان عقد خرید و فروش می باشد فروشنده قصد دارد که کالای خود را به فروش برساند و خریدار قصد دارد که مالکیت آن کالا به او منتقل شود و در مقابل قیمت آن را به فروشنده بپردازد.
حال باید توجه نمود که درست است که قصد انشایی که طرفین دارند به وجودآورنده عقد می باشد اما برای اینکه آن قصد انشا تاثیرگذار باشد بایستی شرایطی رعایت گردد. قصد انشا ای که طرفین عقد دارند ایجاب و قبول نام دارد که در این نوشته به بررسی آنها خواهیم پرداخت.
ایجاب در عقود
ایجاب، عبارت است از اولین انشایی که معمولاً یکی از دو طرف قرارداد قبل از طرف دیگر انجام می دهد. در اصطلاح حقوقی ایجاب عبارت از آن است که یکی از طرفین قرارداد در ابتدا اراده خود را بر ایجاد رابطه حقوقی معین اعلام کند در حقیقت ایجاب، پیشنهاد انجام معامله با شرایط معین است. هر پیشنهادی به معنای ایجاب نیست. پیشنهادی ایجاب محسوب می شود که به اندازه کافی روشن و متضمن عناصر اساسی قرارداد باشد یعنی ما به آن دسته از پیشنهاداتی ایجاب می گوییم که به اندازه کافی کامل و مشخص باشد و نشان دهنده قصد التزام ایجاب کننده به انعقاد قرارداد باشد که در صورت قبول نمودن از جانب طرف دیگر معامله منعقد گردد. بنابراین ایجاب باید کاملاً صریح و روشن باشد و دلالت بر قصد ایجاب کننده بر انشای معامله نماید و همچنین باید نوع عقد و چگونگی مورد معامله و شرایط آن در ایجاد به صراحت بیان گردد. مثلاً اگر مالک یک خودرو ایجاب فروش آن را به شخصی می نماید باید در این ایجاب، نوع اتومبیل و خصوصیات آن از قبیل سال ساخت، میزان کارکرد، قدرت موتور و امثال آن ذکر شود و همچنین باید شرایطی را که با وجود آن شرایط او قصد فروش خودروی خود را دارد نیز در ایجاب مشخص باشد مثلاً باید تعیین نماید که خودرو را به صورت مشروط می فروشد یا به صورت مطلق.
انواع ایجاب از نظر مخاطب آن
میتوان از جهت مخاطب ایجاب آن را به دو نوع تقسیم نمود:
- اول: ایجاب خاص، ایجابی که مخاطب آن شخص معین و مشخصی است و آن ایجاب نسبت به وی گفته می شود برای مثال زمانی که شخص قصد فروش خانه خود را به حسن دارد در ایجاب خود بیان می نماید که این ایجاب نسبت به حسن بیان گردیده است و هر شخص دیگری غیر از حسن نمی تواند این ایجاب را قبول کند.
- دوم: نوع دیگری از ایجاب، ایجاب عام نام دارد یعنی ایجابی که در آن مخاطب آن مشخص نیست و شخص از ایجابی که می کند قصد انعقاد معامله با شخص معینی را ندارد و هر کسی می تواند ایجاب وی را قبول نموده و با قبول خود انعقاد عقد را منجر شود، این در حالی است که در ایجاب خاص، در صورتی که شخصی غیر از حسن معامله را قبول کند عقدی تشکیل نخواهد شد.
ایجاب عام میتواند با یک قبول و یا با چند قبول ترکیب گردد یعنی ایجاب عام را نیز می توان مانند ایجاب خاص به دو دسته تقسیم نمود. دسته اول ایجاب عامی که میتواند با یک قبول ترکیب گردد مثل این که ایجاب فروش یک دستگاه آپارتمان معین را در روزنامه خطاب به عموم آگهی کنیم تا با قبول یکی از ایشان عقد بین او و ایجاد کننده منعقد گردد. همچنین دسته دوم از ایجاب عام که قابلیت ترکیب با چند قبول را دارد مانند اینکه ایجاب مربوط به استخدام ۱۰ نفر برای شرکت در انجام کار معین باشد که خطاب به عموم صادر می شود.
ایجاب با دعوت به مذاکره چه تفاوتی دارد
ایجاب با دعوت به مذاکره کاملاً متفاوت است درصورتی که منظور شخص فقط دعوت طرف دیگر به گفت و گو باشد و از این دعوت قصد انشاء معامله را نداشته باشد در اینصورت این دعوت، دعوت به مذاکره خواهد بود. ولی در صورتی که شخص قصد ایجاب معامله ای را دارد و در صورتی که طرف مقابل قبول نماید عقد منعقد می شود در این صورت ایجاب خواهد بود. تشخیص ایجاب با دعوت به مذاکره فواید بسیاری دارد. در صورتی که اقدام شخص ایجاب باشد با قبول از طرف مقابل قرارداد منعقد می شود و شخص به اجرای آن ملزم خواهد بود ولی اگر عمل وی دعوت به مذاکره باشد در صورتی که طرف مقابل دعوت را قبول کند معامله‌ای تشکیل نمی شود و تعهدی برای دعوت کننده ایجاد نمی کند.
شناخت تفاوت بین ایجاب و دعوت به مذاکره همیشه کار آسانی نیست مثلاً ارسال صورت قیمت‌های جاری در بعضی از آرای صادره از دادگاه فرانسه، ایجاب شناخته می گردد در حالی که قانون تعهدات سوئیس اصولاً آن را دعوت به گفتگو تلقی می کند بنابراین باید پذیرفت که تشخیص اینکه شخص ایجاب نموده است یا صرفاً دعوت به معامله کرده است بر اساس اوضاع و احوال تعیین می گردد و نمی توان قاعده کلی را برای شناخت و تمایز این دو از یکدیگر بیان نمود و قاضی باید با اوضاع و احوال و همچنین اراده معامله کننده آن را کشف کند.
مدت اعتبار ایجاب
مدت اعتبار ایجاب درصورتیکه برای آن مدتی تعیین شده باشد محدود به زمان تعیین شده است و پس از انقضای مهلت ایجاب از بین خواهد رفت. در صورتی که برای ایجاب مدتی تعیین نشده باشد ولی از لفظ بی درنگ و یا فورا برای قبول نامبرده باشند و شرط شده باشند که قبول کننده باید فوراً ایجاب را در صورت رضایت قبول نماید، تشخیص فوری بودن قبول با عرف است و در صورتی که ایجاب به صورت مطلق و محدود به زمان خاصی بیان نشده باشد باز هم اعتبار همیشگی نمی‌توان برای آن قائل شد و محدوده اعتباری آن بسته به مهلت متعارفی است که برای ارزیابی ایجاب و قبول آن لازم است و ملاک تشخیص آن نیز عرف می باشد. در تعیین مدت اعتبار ایجاب باید وضعیت خاص ایجاب کننده مثل اضطرار در فروش، وسیله بیان اراده، نوع کالا، را نیز لحاظ نمود به عنوان مثال در کالاهایی با نوسان بالا مانند نرخ دلار یا طلا مدت اعتبار ایجاب بسیار کوتاه است. همچنین است در معاملات تجاری زیرا که در اینگونه از معاملات سرعت اهمیت فراوانی داشته و بایستی به سرعت انجام گیرند.
امکان با عدم امکان رجوع از ایجاب
تا زمانی که ایجاب منجر به ضمیمه شدن قبول نگردیده است هیچ تعهدی را برای شخص ایجاب کننده ایجاد نمی کند چرا که ایجاب را شخص ایجاب کننده با اراده خود به وجود آورده و اراده یک جانبه اصولاً برای ایجاد تعهد کافی نیست. ایجاب کننده مطمئناً این قصد را نداشته است که با بیان ایجاب، خود را متعهد کند بلکه او قصد داشته است که با بیان ایجاب، شخصی قبول را به آن ضمیمه کرده و سبب ایجاد عقد گردد. بنابراین تا وقتی که شخص، ایجاب را قبول نکرده است و عقدی منعقد نگردیده، ایجاب کننده یا به اصطلاح موجب میتواند از ایجاب خود رجوع نماید که در این صورت ایجاب او از بین رفته و قابلیت ترکیب با قبول را از این پس نخواهد داشت. با وجود این ممکن است در مواردی ایجاب کننده از رجوع در ایجاد توسط قانون منع شده باشد. مواردی که شخص بر اساس قانون از رجوع از ایجاب من شده است رامی توان به این ترتیب نام برد.
- زمانی که شخص حین ایجاب صریح و یا به صورت ضمنی برای قبول مهلتی معین کرده باشد، در این صورت قبل از انقضای این مهلت نمی‌تواند از ایجاب رجوع کند چرا که در حقیقت او متعهد به نگهداشتن ایجاب برای آن مدت شده است.
- هنگامی که دولت انحصار فروش کالایی را به شخصی اعطا می‌کند میتوان گفت که رجوع از ایجاب را ضمن من نموده است بنابراین کالاها یا خدمات موضوع انحصار باید با شرایط و نرخ های معین به مردم عرضه شود و امکان عدول از ایجاد وجود نخواهد داشت.
- در صورتی که ایجاب کننده در ایجاب خود، تعهدی (تعهد بر عدم رجوع از ایجاب)برای خود ایجاد نموده باشد که بر اساس آن حق رجوع از ایجاب را از خود سلب کرده باشد.
سوالی که در این قسمت می توان مطرح نمود این است که اگر ایجاب کننده در فاصله ایجاب و قبول فوت کند و یا این که محجور شود و اهلیت خود را از دست بدهند ،برای مثال مجنون گردد، آیا ایجاب وی زایل خواهد شد؟ در رابطه با این سوال بین حقوقدانان اختلاف نظرهایی وجود دارد ولی بنابر نظر مشهور در چنین مواقعی ایجاب از درجه اعتبار ساقط می شود و در صورتی که پس از آن قبول ضمیمه آن گردد منجر به انعقاد قراردادی نمی شود چرا که در لحظه قبول نیز باید اراده ایجاب کننده به قوت و اعتبار خود باقی باشد تا توافق اراده طرفین حاصل گردد و منجر به انعقاد عقد شود تا موقعی که قبول واقع نشده قراردادی وجود ندارد و همین که قبول واقع شود قرارداد منعقد خواهد گردید مشروط بر اینکه در این هنگام ایجاب همچنان به اعتبار خود باقی باشد.
علل زوال ایجاب
در مواردی ایجاب زایل می شود برای شناخت این موارد به این قسمت توجه فرمایید. موارد زوال ایجاب عبارتند از:
- پایان مدت اعتبار ایجاب: یعنی در صورتی که ایجاب کننده برای ایجاب خود مهلتی تعیین کرده باشد پس از انقضای این مهلت ایجاب زایل خواهد شد.
- فوت یا محجور شدن ایجاب کننده: همانطور که پیش از این ذکر کردیم در صورتی که ایجاب کننده در فاصله بین ایجاب و قبول فوت کند ایجاب وی از بین خواهد رفت اعم از این که ایجاد کننده اصیل باشد و یا نماینده.
- فوت و محجور شدن مخاطب ایجاب: همچنان که فوت و محجور شدن ایجاب کننده باعث از بین رفتن ایجاب می‌شود فوت و محجور شدن مخاطب ایجاب نیز ایجاب را از بین خواهد برد مگر اینکه ایجاب به صورت عام منعقد شده باشد که در این صورت فوت یا حجر یکی از مخاطبین ایجاب را به کلی از بین می برد و سایرین می‌توانند ایجاب را قبول نمایند.
- رد ایجاب: در صورتی که ایجاب خاص باشد یعنی ناظر به شخص خاصی بوده و ایجاب توسط وی رد شود به این منظور است که ایجاب به کلی زایل شده است.
- رجوع از ایجاب: همانطور که پیش از این بیان نمودیم شخص ایجاب کننده تا قبل از این که ایجاب وی با قبول همراه شود می تواند از ایجاد خودرو کند مگر اینکه ایجاد او همراه با تعهد به عدم رجوع باشد و یا اینکه برای قبول مهلتی قرار داده شده باشد.
- تلف موضوع ایجاب: در صورتیکه شخص برای مثال ایجاب ماشین خود را می نماید و قبل از اینکه مخاطب ایجاد آن را قبول کند مورد معامله در آتش بسوزد در این صورت دیگر موضوعی وجود ندارد تا با قبول شدن معامله توسط مخاطب ایجاب عقدی نسبت به آن منعقد گردد.
بیشتر بخوانید: دعوی تنفیذ قرارداد
قبول در عقود به چه معناست؟
قبول یعنی اینکه مخاطب ایجاب مفاد ایجاب را بدون قید و شرط می پذیرد به عبارت دیگر قبول، اراده مخاطب ایجاب بر انشای عقد است. بنابراین تعریف قبول باید کاملاً منطبق با مفاد ایجاب باشد و قبول کننده نمی تواند بر آنچه ایجاب کننده ایجاب کرده است چیزی را اضافه و یا از آن کم کند یعنی باید قبول بدون قید و شرط و منطبق با ایجاب گفته شود برای مثال در پاسخ به ایجاب فروش نقدی یک تخته فرش معین، قبول کننده نمی‌تواند اعلام کند که اگر ثمن به اقساط باشد، معامله را قبول کردم. در صورتی که برای قبول از جانب ایجاب کننده مهلتی تعیین شده باشد قبول باید ظرف همان مهلت واقع گردد و گرنه هیچ اثر حقوقی نخواهد داشت ولی اگر برای قبول مهلتی تعیین نشده باشد تکلیف چیست؟ به عبارت دیگر آیا قبول کننده در این فرض آزاد است که هر وقت خواست قبول خود را اعلام دارد و به استناد انعقاد قرارداد ایفای تعهد را از ایجاب کننده بخواهد؟ در رابطه با این سوال حقوقدانان شرطی را مد نظر داشته اند. آنها عقیده دارند که بین ایجاب و قبول باید توالی عرفی وجود داشته باشد، یعنی باید ایجاب و قبول پی‌درپی باشند و این امر که قبول کنیم قبول کننده می تواند هر وقت که خواست ایجاب را قبول کند غیر معقول می باشد. توالی ایجاب و قبول امری عرفی است و در هر معامله با توجه به شرایط و اوضاع و احوال تشخیص می دهیم که چه فاصله ای بین ایجاب و قبول مجاز است بنابراین نمی توان برای قبول مدتی نامحدود قائل شد. مثلاً اگر کسی به شخص دیگری که معمولاً با او است بگوید فروختم و این شخص بعد از چندین روز بگوید قبول کردم معامله محقق نمی‌شود چرا که فاصله بین ایجاب و قبول بیش از حدی است که آن را برای صدور قبول لازم می‌داند ولی اگر قرارداد با مکاتبه انجام شود یعنی طرفین با نامه نگاری عقدی را منعقد کنند فاصله بیشتری را می پذیرد تا قبول منضم به ایجاب شود و حتی ممکن است فاصله چند هفته را هم مجاز بداند.
بنابر آنچه گفته شد قبولی در صورتی معتبر است که:
- اولاً مطلق باشد یعنی رضایت بی قید و شرط به مفاد ایجاد باشد، به عبارت دیگر، تبعیض در ایجاب، مانع تحقق عقد است مانند اینکه شخصی فروش تلویزیون و میز آن را با هم بدهد و خریدار یکی را قبول کند که در این صورت عقدی واقع نمی گردد، با وجود این از ملاک ماده ۸۳۲ قانون مدنی چنین استنباط می شود که در عقود رایگان و مجانی تبعیض در مورد معامله، تحت شرایطی اشکالی نداشته و مانع تحقق عقد نسبت به بخش پذیرفته شده نیست. بنابراین اگر شخصی پیشنهاد بخشش تلویزیون و میز آن را با هم بدهد و شخص فقط تلویزیون را بپذیرد، اصولاً قبول او نسبت به تلویزیون موثر واقع می گردد.
- ثانیاً توالی عرفی بین ایجاب و قبول در آن رعایت شود، یعنی قبول در مهلت تعیین شده یا متعارف به ایجاب ملحق گردد.
- ثالثاً به روش تعیین شده در ایجاب یا به روش متعارف اظهار گردد.
- رابعاً قبل از قبول شخص قبول کننده آن را رد نکرده باشد یعنی مخاطب ایجاب قبلاً ایجاب را رد نکرده باشد زیرا با رد ایجاب دیگر ایجابی جود ندارد که قبول به آن بپیوندد، در صورتی که قبول فاقد شرایط اخیر باشد مثلاً چنانچه قبول مشروط باشد یا بعد از زوال اعتبار ایجاب، اظهار گردد، خود، ایجاب جدیدی تلقی می‌شود که تحقق عقد، مستلزم قبول این ایجاب جدید از سوی مخاطب است.
قبول پیش از ایجاب
قبول پیش از ایجاب اولین انشایی است که به صورت قبول انشای آینده طرف دیگر گفته می‌شود. مثلاً اینکه خریدار بگوید فروش این خانه را به مبلغ یک میلیارد تومان قبول کردم در حالی که هنوز مالک خانه فروش آن را ایجاب نکرده است. در این مثال اگر فروشنده پس از قبولی که پیش از ایجاب ابراز شده است بگوید این خانه را فروختم عقد منعقد می گردد و ضرورتی ندارد که همیشه ابتدا ایجاب ابراز شود و پس از آن قبول بلکه قبول پیش از ایجاب نیز در صورتی که ایجاب پس از آن ابراز گردد سبب انعقاد عقد خواهد شد. البته در این خصوص بعضی از فقها عقیده دارند که قبول نمی تواند پیش از ایجاب ابراز گردد و لزوماً باید پس از ایجاب صادر شود و الا عقد باطل است و دلیل آنها این است که قبول معنایی جز پذیرش انشایی که قبلا ابراز شده است ندارد و بدون وجود انشای قبلی، قبول آن معقول نیست. ولی باید پذیرفت برای تشکیل عقد همکاری و توافق اراده طرفین لازم است و هرچند عادتاً ایجاد مقدم بر قبول ارائه می گردد ولی در تحقق این توافق تفاوتی بین تقدم ایجاب بر قبول و یا تقدم قبول بر ایجاب وجود ندارد و در هر دو صورت توافق اراده طرفین حاصل گردیده و عقد منعقد خواهد شد.
نحوه ابراز ایجاب و قبول
برای این که هر یک از طرفین از قصد طرف مقابل مطلع گردد بایستی قصد وی به گونه ای ابراز شود برای مثال باید قصد طرفین با یک لفظ و یا انجام عملی که دلالت برقصد کند ابراز شود.
سوالی که در این قسمت می توان مطرح نمود فرض سکوت می باشد. آیا می توان سکوت را علامتی بر قبول مخاطب ایجاب دانست؟ این عبارت که شکوت علامت رضاست آیا در عالم حقوق جایگاهی دارد؟ باید گفت که سکوت نمی تواند نشان از اراده شخص باشد و شخص قبول کننده نمی تواند با سکوت اراده خود را ابراز کند چرا که سکوت چیزی جز نوعی حالت سکون و عدم تحرک نیست بر همین اساس ماده ۲۴۹ قانون مدنی سکوت مالک را حتی با حضور در مجلس عقد دلیل بر رضایت او به انعقاد معامله ندانسته است بنابراین ضرب المثل سکوت علامت رضاست هیچ ارزش حقوقی ندارد.
سلام
آیا در عقد بیعی که در قالب نوشته ای ساده بود مبنی بر فروش قطعه زمینی به فلان مبلغ و فروشنده آنرا امضا کرده ولی فاقد امضای خریدار می باشد عقد صحیح و قابل استناد است ؟
یا به دلیل عدم اعلام قبول عقد تحقق نشده است .
سلام خیر صحیح نیست
سلام عقدبیع رضای بوده بایجاب قبوله کتبی بودن تشریفات هست
آیا ایجاب شخص ایجاب کننده را ملتزم به مفاد آن میسازد قبل از قبول آن؟ یا قبل از قبول ایجاب کننده میتواند از ایجاب خود عدول کند؟
سلام بله
سلام. ببخشید ایجاب همیشه پیشنهاد فروش هست یا پیشنهاد خرید هم میتونه باسه؟ مثلا شخصی میره داروخونه و میگه فلان دارو رو میخوام درصورتی که دارو در ویترین هم پیدا نیست.
سلام: ایجاب از طرف موجب هست به شخص قابل و ایجاب و قبول بایستی باهم مطابقت داشته باشند یعنی نوع عقد و موضوع معامله.
سلام من اگه پیشنهادی داده باشم طرف مقابل قبول کرده باشه ولی به من ابلاغ نشده من هم دیگه از پیشنهادم پشیمون شده باشم اینجا ملاک چه زمانیه؟ یعنی این قبولی اعلامش مهم است یا وقتی که ابلاغ بشه عقد محقق میشه یا وقتی که ارسال بشه
سلام: اگر طرف مقابل بداند که شما از ایجاب خودتان رجوع کرده اید دیگر ایجاب شما زایل شده یعنی زمان رجوع از ایجاب ملاک است ولی بایذ ثابت نمایید رجوع کرده اید.
ایا ایجاب میتواند از طرف مشتری انجام گردد
ایا مشتری میتواند ایجاب کند